Necati Tosuner’in öyküsünde, avucunda yeğeninin küçük elini tutan bir dayı, “Bir Soru”nun yanıtını bulmaya çalışırken, o küçük elin sahibine ölüme dair ne söylenebileceğini düşünüyor. M. Sadık Aslankara’nın “Tiyatrolar Aynalar” öyküsünde ise bir başkasının “büyüğüyle” karşılaşıyoruz; bu kez, yaşamı en zor tarafından yakalayan bir dayının hem gülen hem ağlayan yüzüne, ama hiç pes etmeyişine yeğeninin gözünden tanıklık ediyoruz. “Bir dayım vardı. Ne adamdı” nakaratı dolanıveriyor dilimize.
